Nieuws

Officieel is hij al jarenlang Westlander-af. Maar hij blijft toch een beetje ‘onze’ Tom Leezer, de vroegere ‘s-Gravenzander die begin oktober aankondigde het profbestaan welletjes te vinden. Op z’n 34ste heeft hij er nog altijd lol in, maar aanhoudende rugproblemen staan verder koersen in het peloton in de weg. Bang voor het beruchte zwarte gat na het stoppen is hij niet. ‘Voor m’n gevoel ben ik altijd Tom geweest die toevallig goed kon fietsen, niet de wielrenner Tom.’

Eerst maar een opluchting voor iedereen met Strava-KOM’metjes in het Westland: Tom keert niet meer terug naar de regio. ‘Ik zit toevallig middenin een verhuizing, we gaan in Ewijck in de regio Nijmegen wonen. Mijn vriendin komt hier vandaan, ik ken hier al wat mensen. Het is een makkelijke keus geweest om hier naartoe te gaan. Natuurlijk, het was leuk geweest om in de buurt van mijn familie te gaan wonen. Maar het Westland is wat te druk geworden. Ik ben zó gewend om buiten te zijn. Hier is het leuker fietsen.’

'Gevallen? Een keer of dertig'

Begin oktober maakte hij bekend zijn contract bij Jumbo-Visma in te leveren. Rugproblemen, veroorzaakt door - denkt hij - valpartijen. ‘Het is eind vorig jaar begonnen. Ik ben het laatste jaar te veel op de sukkel gegaan. Hoe vaak ik gevallen ben in mijn carrière? Niet superveel. De laatste twee jaar misschien één keer. Maar een keer of dertig in totaal schat ik toch wel. Ik kreeg uiteindelijk last met zitten. Het maakt het fietsen wel moeilijker, als je niet kunt doen wat je moet doen als topsporter. Dan is de keus niet moeilijk om er een punt achter te zetten.'

Ook omdat hij het einde van zijn wielercarrière al min of meer in het vizier had. ‘Het fietsen vind ik nog onverminderd leuk. Ik rijd 30 duizend kilometer per jaar, dat is ook geen opgave voor me. Maar ik speelde toch al met het idee om te gaan stoppen. Misschien nog een jaartje of een half jaartje, en dan een officieel einde in Wateringen.’

Ondersteunende renner

In 2008 maakte hij de overstap naar de profwielrenners, toen nog in de Rabobankploeg die via Belkin en Lotto NL-Jumbo zou evolueren in Jumbo-Visma. Dat Tom ‘maar’ één profoverwinning op zijn erelijst heeft, heeft alles te maken met zijn rol in de ploeg. ‘Ik ben altijd een ondersteunende renner geweest. Je bent een gids voor de kopman, zorgen dat die op het juiste moment op de juiste manier op een zo goed mogelijke plek komt te rijden zodat het hem zo min mogelijk energie kost.'

'Ja, dat klinkt makkelijk als je een vooraf een plannetje maakt in de bus. Maar mijn grootste kracht was dat ik na al die jaren als prof heel goed was in dat spelletje. De laatste jaren vervulde ik een soort mentorfunctie voor de jonge renners. Ik was een multifunctionele en flexibele renner: ik heb de lange klassiekers gedaan, ik ben ronderenner geweest, ik kon mee in de sprint.’

WK in Qatar

Zijn ene overwinning als prof uit 2013 was er één aan de andere kant van de wereldbol, in de Ronde van Langkawi in Maleisië. Het had er ook zomaar nog één kunnen zijn. De naam van Tom blijft altijd verbonden aan het krankzinnige WK wielrennen in de bloedhitte - tegen de 40 graden - van Qatar in 2016. Met nog een paar honderd meter te gaan lijkt hij een beslissende demarrage te forceren uit de kopgroep, maar het is Peter Sagan die wint.

Terugkijkend: ‘Ik had daar het geluk dat het parcours en de omstandigheden mij heel goed lagen. Het was misschien nog maar 300 meter, maar op de fiets voel je pas echt dat het nog ver is. Nee, serieus was die demarrage niet. Ik had meteen door dat het onbereikbaar was. Het was zo dichtbij, maar ook zo ver weg. Daarom was ik ook niet teleurgesteld. Het was alleen maar supertof dat ik de kans kreeg mezelf daar te laten zien, ook omdat ik maar één keer een WK heb gereden.'

Heel collegiaal

Hij was een renner die met alle collega’s goed kon opschieten, zegt hij zelf. ‘Het was mooi om te zien dat iedereen naar mij toe kwam bij mijn laatste race (Luik-Bastenaken-Luik, 4 oktober). Van verschillende hoeken, ook waarvan je het niet had verwacht. Vijanden had ik sowieso niet in het peloton. Over het algemeen is het heel collegiaal. Met Engelstaligen, Duitsers en Scandinaviërs is het meestal vrij makkelijk een praatje maken. Met iedereen ten zuiden van België heb je minder contact. Dat zijn toch andere culturen. Spanjaarden spreken alleen Spaans, Fransen zijn bijzonder chauvinistisch, renners uit het Oostblok zijn afstandelijk.’

Hoe is het contact met de ‘groten’ in het peloton? Tom: ‘Iemand als Sagan heb ik misschien één of twee keer gesproken, maar daar had ik persoonlijk ook geen match mee. Er zijn weinig wielrenners die echt uit de hoogte doen. Maar ik kan ook wel begrijpen dat je als topper in de Tour met al die druk en die media-aandacht minder zin hebt om te kletsen dan in een voorbereidingskoers.’

Aftrainen

Al zijn de toekomstplannen nog niet concreet, angst voor het zwarte gat heeft Tom niet. ‘Die verhalen hoor je wel, maar ik ben er niet bang voor. Ik heb niet m’n hele leven opgehangen aan het wielrennen. Voor m’n gevoel ben ik altijd Tom geweest die toevallig goed kon fietsen, niet de wielrenner Tom. Ik denk dat ik er daardoor minder last van zal hebben. Je moet de tijd nemen om de stoppen, om het goed af te sluiten en weer aan iets nieuws te gaan beginnen. En ik moet aftrainen. Je hart is een spier, en die is bij mij heel groot geworden. Het is de bedoeling dat het hart weer kleiner wordt. Als je ineens niets meer van je lichaam vraagt, is dat niet goed. Een keer of drie, vier in de week blijf ik zeker fietsen.’

Niet missen

Hij kijkt met een goed gevoel achterom. Tom: 'Ja, ik ben er wel trots op wat ik heb bereikt. Ik had er nooit rekening mee gehouden dat ik zover zo komen. Vooral het moment dat je voor het eerst de Tour rijdt is prachtig. Ik ben blij dat mijn ouders mij de kans hebben gegeven mijn droom achterna te gaan. En ik ben blij dat ik die kans zelf gepakt heb.' 

Wat hij niet gaat missen? 'De valpartijen. Trainen in de regen. Elke dag 8000 calorieën moeten eten, altijd rijst en pasta. En de overnachtingen tijdens de grote rondes: het soort Ibis hotels, maar soms zat je ook in een Formule-1 hotel of een oud Novotel.'

Bianchi Oltre XR4

De laatste jaren reed Tom op de Bianchi Oltre XR4, de fiets van de zaak bij Jumbo-Visma. ‘Een superfijne fiets, qua geometrie en stuurgedrag.’ Het is dezelfde XR4 die bij van Scheijndel Wielersport in de winkel staat, maar dan met een paar extraatjes: ‘Er zit een vermogensmeter op, we rijden op tubes met hoge carbon wielen, hier en daar zijn lagers keramisch gemaakt en er zit een aerostuur op. We hebben zelfs twee soorten lak: een aerolak en een heel lichte lak. Het zijn vooral de dingen die je niet meteen ziet. En je fiets wordt elke dag bijgehouden. Als ik van mijn trainingsfiets op mijn koersfiets stap, is het een wereld van verschil.’

Ander materiaal

Ook in zijn ‘wagenpark’ gaat hij straks terug: niet langer meer én een koersfiets én een trainingsfiets én twee reservefietsen én een tijdritfiets én een reservetijdritfiets, somt hij op. Keek hij nooit met een schuin oog naar ander materiaal? ‘Tijdens het WK in 2016 reden de renners van Specialized en Trek op die speciale aerofietsen, terwijl wij nog op die Bianchi XR2 reden. Alsof je onderweg door een straaljager werd gepasseerd! Voorlopig blijft het die Bianchi Oltre XR4, dat is echt een heel goeie fiets. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet geïnteresseerd ben in andere modellen. Ik wil graag nog een keer op een Specialized Tarmac en de Venge rijden of de Cervélo S5. Ach, wie weet als ik straks mijn eigen fiets moet betalen...’

Foto's: met dank aan Willy Leezer! 

Terug

Deel het met uw vrienden!