Nieuws

Het is al sinds 1967 een traditie in Noorwegen: op de langste dag van het jaar van Trondheim naar Oslo fietsen. De Styrkeprøven heet de tocht, in goed Noors ‘de krachtproef’. Daar is geen woord van gelogen. Tussen die twee steden liggen niet alleen zo’n 550 kilometers, maar ook 4200 hoogtemeters. Aan de start dit jaar: twee goede Westlandse bekenden die we al eens eerder hebben betrapt tijdens een monstertocht, Tom van der Wel en Sem Vermeer.

‘Leen Vreugdenhil, een collega bij Van Geest Potplanten die niet fietst, kwam met het idee van de Styrkeprøven’, begint Tom. ‘Hij wilde ook wel meerijden met een busje, als een soort ploegleider. Later kwam Sem met de vraag of hij mee kon. Maar het busje was vol, hij is later ingevlogen en wij hebben zijn fiets en kleding meegenomen.’

Sem: ‘Als Tom iets geks gaat doen, dan moet ik wel mee. En als je Leen als ondersteuning hebt, ben je gek als je het niet doet. Officieel mocht er geen begeleiding mee. Er reden wel busjes rond, maar die waren voor de eliterenners. Er reden ook zat deelnemers rond zonder begeleiding. Maar voor het mentale aspect was het wel lekker dat Leen erbij was. We hadden het ingedeeld in stukken van 80 kilometer. Dat gaat op het laatst echt wel meetellen.’

De ronde van Zuid-Holland

De twee collega’s bij Van Geest Potplanten – Tom verkoop, Sem teelt – beginnen niet onervaren aan de monstertocht. In juni vorig jaar reden beiden 440 kilometer langs de provinciegrenzen van Zuid-Holland. Als voorbereiding worden er ook nu veel Hollandse kilometers gemaakt. ‘Ritten van 300, 320 kilometer. Maar dan moet je er nog 200. Hoe meer de datum vorderde, hoe zenuwachtiger ik werd’, zegt Tom. ‘Achteraf dacht ik weleens: waar ben ik aan begonnen? Het kon ook bar slecht weer zijn. Je kon storm tegen hebben, had ik gelezen in de verslagen over de Styrkeprøven.’

Twee nachten slecht geslapen

Ook fietsmaat Sem had er – ahum - alle vertrouwen in. ‘Je probeert je mentaal voor te bereiden. Fysiek was ik in orde. Maar het mentale vond ik spannend. Je weet dat je ooit 440 kilometer hebt gefietst en hoe zeer het deed en hoe gezellig en ongezellig het was, met fysieke ongemakken: je rug, je kont, je knieën. Dat resulteerde in een hoop zenuwen. De twee nachten ervoor heb ik slecht geslapen, dat waren twee nachten van drie uur. We zouden de avond ervoor om half negen gaan liggen. De wekker stond om vier uur ‘s morgens. Ik was om twaalf uur al klaarwakker. Geslapen heb ik niet meer.’

Ploegleider Leen houdt de moed erin bij de mannen tijdens een tussenstop.

Zeiknat binnen een kwartier

De start doet ook niet vermoeden dat het een ererondje gaat worden. Tom: ‘Het begon te regenen, drie uur achter elkaar bij een temperatuur van 11 graden. Later in de ochtend brak gelukkig de zon door. Maar ’s avonds begon het toch weer koud te worden.’ Sem: ‘We hadden een maand van tevoren al alle weerapps gedownload, en het zag er niet positief uit. Binnen een kwartier na de start was ik zeiknat. Ik ben iets zwaarder en heb iets meer vet dan Tom, die had het nog veel kouder dan ik.’

Niet in je eentje rijden

Toch gaat het onderweg wonderwel heel aardig op de Specialized Venge van Tom en de Merida Reacto 5000 van Sem. Tom: ‘Het is 550 kilometer, maar je hebt ook nog eens 4200 hoogtemeters. Er is daar niks vlak. Je moest van tevoren opgeven hoe lang je verwachtte erover te doen, voor de indeling in groepen. De organisatie adviseerde om vooral niet in je eentje te rijden. Dat moet je ook zeker niet doen, want als je alleen of wij met z’n tweeën hadden gereden was het extra zwaar geweest. Wij hadden gekozen voor de groep van 18 tot 20 uur. En die 18 uur hebben we precies gehaald, met een gemiddelde van 30,8.’

Windkracht zeven tegen

Sem: ‘Maar dat kwam door heel veel andere deelnemers. De eerste 100 kilometer was het klimmen met veel vals plat. We gingen niet harder dan 28 gemiddeld. Daarna kwamen we op een hoogvlakte met windkracht zeven tegen. Maar gelukkig kwamen we in een groepje van een man of veertig terecht dat lekker draaide. Eigenlijk hadden we steeds mooie groepjes om bij aan te haken na de stops. Alleen met Tom zou het niet gezellig zijn geweest, kop over kop. Dan had de snelheid drastisch lager gelegen.’

'Een soort Woudseweg.' Maar dan anders...

'Een soort Woudseweg'

De rit voert het hele stuk over de E6 die van noord naar zuid loopt. Tom: ‘Dat is een soort Woudseweg. Je rijdt voor negentig procent gewoon op weg met automobilisten, maar er is geen onvertogen woord gevallen. Niet schelden, geen middelvingers omhoog of raampjes naar beneden.’ Om de 80 kilometer is er een tussenstop bij Leen. De specialiteit van de dag: om vier uur ’s middags een paar flinke borden vers gebakken bami.

De specialiteit van de dag in Chinees Restaurant Vreugdenhil: vers gebakken bami.

Maar twee uur donker

Het voordeel van rijden op de langste dag is dat het maar twee uurtjes echt donker is in Noorwegen. ‘Maar om half twaalf ’s avonds begon het toch echt te schemeren’, zegt Sem. Het laatste anderhalf uurtje was het donker. Toen heb ik het echt wel zwaar gehad. Je ziet borden Oslo-Centrum staan, maar het was nog twee uur buffelen. Je hebt wel je verlichting, maar ik vertrouwde toch vooral op de lokale mensen. Die gingen knetterhard, die hadden de route op de gps. Het was volgen, volgen, volgen.’

‘Goeie fietsenmaker’

Materiaalpech was er niet. Tom: ‘De volgende dag kreeg ik nog een telefoontje van Willy van VS Cycling. Of het allemaal goed gegaan was. Ja natuurlijk, ik heb een goeie fietsenmaker, dus daar zat ik niet over in de war! Ik kreeg alleen een zere kont, omdat die natte fietsbroek ging schuren.’ Sem: ‘Ik had net nog een nieuwe Wahoo gekocht bij VS Cycling, de vorige was stuk. Die nieuwe doen het heel goed. Ik heb ‘m onderweg één keer hoeven opladen met de powerbank. Het zou toch zonde zijn als de hele rit er niet op stond.’

Hoe zeg je in het Noors: 'Ik heb een lege accu?'

Een aanrader?

Laatste vraag: een aanrader? Tom: ‘Ik moet natuurlijk ja zeggen. Maar ik weet het niet. Het is een heel avontuur. Of ik het nog eens zou doen? Mijn volgende doel is dan eerder met een gravelbike richting Frankrijk van bed & breakfast naar bed & breakfast.’

‘ik heb het ook wel een beetje gehad met die lange tochten’, zegt Sem. ‘De voorbereiding is niet leuk, je moet verschrikkelijke afstanden trainen. Maar het land zelf is mooi, ik heb onderweg ook nog kunnen genieten. Of het iets is voor je bucketlist betwijfel ik. Zulke lange afstanden hoeven van mij niet meer. Het is iets te veel lijden. Heel voorzichtig kijk ik met m’n fietsgroep naar de Marmotte, volgend jaar. Dat is ook zwaar, maar dan ben je in acht tot tien uur klaar.’

Terug