Nieuws

915 kilometer fietsen. Je moet nog een heel fanatieke wielrenner zijn om het in een maand te halen. Laat staan in anderhalve dag. Tom van der Wel deed het, voor de uitdaging én om bijna 14 mille bij elkaar te fietsen voor het Ronald McDonald Kinderfonds. Drie dagen na z’n monstertocht, met motard Leen Vreugdenhil en chef d’equipe Bart van de Pijl, maken we de balans op. ‘Waar ik me het meest in vergist heb? Het klinkt misschien gek, maar dat was toch de afstand!’

Anderhalve dag na de start is Team Tom weer terug waar het allemaal begon.

Nee, hij ligt niet op de intensive care, hij is ‘gewoon’ weer aan het werk bij Van Geest Potplanten. Al voelt Tom zich als een Areca palm in de tuin die drie weken geen water heeft gehad. ‘Ik denk dat ik toch te veel heb gegeven. M’n voeten voel ik, die tintelen nog steeds. Het is net of die nog slapen. Ik heb spierpijn in m’n benen. Ben een beetje licht in m’n hoofd. In eten heb ik nog geen trek gehad, gek genoeg. Maar dat zal van lieverlee wel weer komen.’

30 in het uur gemiddeld

Vorige week vrijdag om vijf uur ’s morgens vertrok hij voor zijn rondje Nederland, berekend op 870 kilometer. Inclusief een paar niet geplande ommetjes worden het er 915, in iets meer dan 30 uur. Ook al rijdt hij achter de scooter van Leen: 30 in het uur, zonder te slapen, blijft een gemiddelde om jaloers op te zijn.

‘Vooraf leek alles nog koek en ei. Maar het was écht zwaar. Ja, ik heb er zelf anders over gedacht. Het was ook nog ineens de warmste dag van het jaar. Dan rij je langs temperatuurmeters langs de weg die 30, 32 graden aangeven. Maar het gekke is: op de fiets heb je dat eigenlijk niet eens in de gaten. We zijn veel te hard van stapel gelopen. We stonden in Maastricht en ik had al helemaal geen trek in m’n eten.’

Lekker is dat. Sta je ergens op een verlaten parkeerplaats een vijfsterrendiner klaar te maken, heeft je enige gast van dag geen trek...

Al had ik moeten lopen

Het is het eerste moment dat hij denkt: waar bén ik aan begonnen, erkent Tom. ‘Die momenten zijn er geweest. Maar opgeven is wel het laatste dat ik zou doen. Al had ik naar huis moeten lopen!’ Voor begeleiders Leen en Bart lag het anders. Ook die waren anderhalve dag in touw, maar beiden hebben nog een kleine drie uurtjes kunnen slapen.

Ook al zijn drie belangrijke personeelsleden van Van Geest Potplanten afwezig: de gietbeurten gaan gewóón door.

‘In het noorden, in Pieterburen, was het ’s nachts hartstikke koud. Leen was slaperig, die kon niet meer. En toen moesten we nog terug, 340 kilometer. Hij gooide de scooter aan de kant en zei: ik kap ermee. Toen is Bart op de scooter gaan rijden, al had hij dat nog nooit gedaan. Ze zouden doorgaan tot Urk en dan zou ik in m’n eentje doorrijden. Maar toen we eenmaal van Pieterburen haar huis reden kregen we alle drie weer moed.’

Wielrenners die zich komend weekend vervelen: je mag van Tom het gpx-bestand gerust even lenen.

Laatste stuk meefietsen

Iets voorbij Drievliet staan werkgever Dick van Geest en collega Kees Daalman team-Tom op te wachten. Beiden fietsen het laatste stuk mee naar huis, richting Van Geest Potplanten aan de Galgeweg. Het enige dat er daar aan ontbreekt is koning Willem-Alexander om Tom ter plekke een lintje op te spelden. Maar een groot feest wórdt het.

Tom met kleindochter Michelle, waar het eigenlijk allemaal mee begonnen is omdat ze vier jaar terug te vroeg werd geboren.

‘Ja, geweldig. Er waren echt veel mensen op af gekomen. Ik kreeg bloemen, felicitaties. Ik was eigenlijk nog wel redelijk fit. Ik zat al gauw alweer met een biertje in de hand. En het gekke is: ik heb er zelf helemaal niet zoveel last van gehad, dat ik een nacht heb overgeslagen. Misschien hooguit een keer vaker met m’n ogen geknipperd. Die zaterdagavond lag ik pas om tien uur in bed, de volgende ochtend was ik alweer vroeg wakker.’

Team-Tom, toen ze nog konden lachen.

Niet veel gegeten onderweg

Veel van de meegebrachte etenswaar kan weer onaangebroken de voorraadkast in. Tom: ‘Eten ging heel moeilijk onderweg. Ik had vooraf alles meegenomen waar ik trek in had tijdens de Styrkeproven in Noorwegen. Maar als ik een klein beetje bami of spaghetti op heb is het veel. Het was meer vla, chocomel, gelletjes en koekjes. Achteraf heb ik echt niet veel op. Maar meer dan een kilo gewicht was ik niet kwijt’, zegt de maar liefst 67 kilo wegende zwaargewicht uit ’s-Gravenzande.

Hij reed de afstand op z’n trouwe Specialized Venge van VS Cycling, een aeromodel dat speciaal is ontwikkeld voor... korte afstanden. Tom: ‘Ja, dat weet ik. Maar ik fiets er al jaren op. En ik dacht: mooi, een aerofiets, dan ben ik vast wel wat eerder thuis!’

Rechts Ronald McDonald. Die andere clown kennen we écht niet.

Grote mond

Terugkijkend resteert er een prachtig bedrag van 13,7 mille voor het goeie doel. ‘Vooraf had ik een grote mond van: dat doe ik wel even. Maar ik ben wel effe op m’n plek gezet. Met temperaturen van 32 graden onderweg heb je niet zoveel aan een grote mond.’ Nieuwe avonturen op twee wielen staan voorlopig daarom niet op stapel. Al was het maar omdat het op z’n minst een scheiding zou opleveren.

Tom, weer met gulle lach: ‘Anita stond me op te wachten bij de finish. En het eerste wat ze zei was: is het nou een keer klaar met die gekkigheid?’

Z’n eerste – reguliere - ritje is gepland voor woensdagavond. ‘Het zal wel een beetje rustig aan worden. En als het niet gaat, dan haak ik gewoon af.’

Tja, Tom en afhaken. Het blijft een beetje een ongeloofwaardige combinatie...

Terug

Deel het met uw vrienden!