Nieuws

Er hebben zich de afgelopen dagen nogal wat duinkonijnen met chronische stress bij de dierenarts gemeld. Die zagen op Tweede Pinksterdag een laagvliegend pelotonnetje lange-afstandsraketten voorbij scheren over de duinfietspaden. Signalement: deelnemers aan de Westland-klassieker ’s-Gravenzande – Den Helder – ’s-Gravenzande. Maar liefst 34 in het uur ging het in de grootste en snelste groep, met de helft van de 300 kilometer windkracht 5 pal tegen. Onder die deelnemers notoire snelheidsovertreders als Marvin van Spronsen, Maurice Barendse en Robin Don. Maar ook Scheveninger Michel Roos. Hij had nog iets goed te maken van de vorige editie, toen hij twee en een half uur na de start alweer in bed lag.

Half koers in Den Helder. Nog maar 150 te gaan.

Een groot succes was het, op een mooie Pinksterdag. Met precies genoeg deelnemers voor de mini-organisatie onder leiding van Barry Disselkoen en Sander van Scheijndel. ’s Morgens vroeg gingen zo’n 40 man en vrouw op weg naar Den Helder van het Noorden. Om half elf arriveerde min of meer tegelijkertijd de touringcar aan de Noordkaap, met nog eens 35 plezierrijders. Die 150 km lang alleen maar in de remmen hoefden te knijpen met die orkaan in de rug.

De enige wielerspeciaalzaak die op Tweede Pinksterdag om 04.45 uur geopend is.

‘Had al vermoeden dat het hard zou gaan’

Als Michel Roos om vijf uur ’s morgens aan de start staat, weet hij één ding zeker. ‘Je hebt geen keuze. Je moet mee met die grote groep, anders rij je het hele stuk in je eentje. En ik kende een paar van die jongens, ik had al zo’n vermoeden dat het hard zou gaan.’ Hij krijgt gelijk. Waar de Scheveninger er normaal een kruissnelheid van 28 tot 30 kilometer op na houdt, finisht hij na 8 uur en 45 minuten met 33,8 gemiddeld.

Het inladen 's morgens met Jelte, die ook nog zou opstappen voor de halve vanuit Den Helder.

Een dag later is hij alle ontberingen alweer vergeten. ‘Ja, het was zwaar. Een leuke dag, maar ook pittig. Een gemiddelde van bijna 34 rij ik hooguit een enkele keer, maar niet op die afstand. Het ging vanzelf, kop over kop. Dan rij je wel door. Ik heb ook wat kopwerk gedaan, maar niet te lang en niet te veel. De gezelligheid onderweg maakte een hoop goed.’

Ook Sjonnie Pirelli is Tweede Pinksterdag een visje gaan halen in Den Helder.

Twee buitenbanden verrot

En hij heeft nog iets goed te maken. ‘Ik had in september vorig jaar ook al een poging gewaagd, in de regen. Maar ik strandde in Katwijk met twee lekke banden op een stoeprand. Die had ik even niet gezien in het donker. Beide buitenbanden verrot. Nadat m’n meissie Miranda me had opgehaald lag ik ’s morgens om half acht alweer in m’n warme bed.'

Trias on Tour in Limburg, met Michel helemaal rechts (staand).

Paar plaspauzes

Het is vooral aan wegkapitein Marvin van Spronsen te danken dat de duinkonijnen in de vroege ochtend moeten maken dat ze wegkomen. Pas bij de pont in IJmuiden is er even rust voor de benen, de paar plaspauzes voor de wielrenners met vergrote prostaat niet meegerekend. Daar staan koffie en broodjes klaar. Richting Den Helder begint het voor Michel te haperen.

‘Af en toe zat ik daarvoor ook al in een dippie. Maar dat is normaal op zo’n afstand. Je moet blijven eten. Ik had pannenkoeken bij me, broodjes hagelslag, dat werk. Maar toen we vlak voor Den Helder tegen de zee aan gingen rijden ging het lampje even uit. Ik zie jullie over een kilometer of vier wel weer dacht ik, die vier red ik in m’n eentje wel.’

Onderzoek wijst uit: wielrennen is heel slecht voor het alcoholpercentage in je bloed.

’t Zeepaardje

Eenmaal met de wind in de rug is er geen houden meer aan. De snelheden van Michel op sommige Strava-segmenten zeggen genoeg: 45,7 (2,7 km), 43,6 (3,9 km), 48,4 (1,1 km) 44,6 (4,2 km), 46,2 (2,0 km). Na de pauze op het keerpunt in Den Helder is de volgende stop nogmaals IJmuiden. Daarna gaat het richting alcoholisch bedevaartsoord ’t Zeepaardje in Noordwijk voor een tankstop. ‘Ja, héél gezellig. En nee, ik heb geen druppel bier op. Als ik dan weer zou opstappen val ik meteen om. Maar er ging aardig wat bier doorheen. Alleen was daar op de terugweg naar ’s-Gravenzande niks van te merken.’ Lachend: ‘Helaas.’

Ze zien eruit alsof ze nóg wel een rondje aankunnen. Qua bier dan.

Vijftig in het uur

Want nog een keer gaat de snelheid omhoog. ‘Op sommige stukken ging het vijftig in het uur. Ook daar ging het lampje weer uit. Ik heb het laatste stuk vanaf Kijkduin maar in m’n eentje gereden.’ Na acht uur en drie kwartier op de fiets is de finish in de winkel waar hij dankzij Willy Heeneman klant is. ‘Ik ken Willy van Tom Schouten waar ik altijd kwam, en ben met hem meegegaan naar VS Cycling. Ja, een mooie winkel vind ik het. Het bevalt er goed.’

Diezelfde Willy helpt Michel ook aan meer dan gemiddeld materiaal: een Bianchi Specialissima, voorzien van Shimano Ultegra Di2 en 40 mm hoge carbon wielen. ‘Ik was helemaal niet van plan om een andere fiets te kopen, hooguit aan het kijken. Is het niks voor jou, zegt Willy, die fiets is in de aanbieding. De vorige was een Cervelo S3 die inmiddels zeven jaar oud was. Ook niet verkeerd, maar geen elektronisch schakelen en ook geen carbon wielen.’

Woon-werkverkeer

Van de 4200 km die hij dit jaar al maakte komt het merendeel voor rekening van de Bianchi. Voor de vossenjachten bij het Haagse Trias staat een Cube crosser paraat. Zijn kilometers worden nogal eens richting en in het Westland gemaakt, voor woon-werkverkeer: Michel werkt bij Prins Maasdijk. ‘Ik probeer twee, drie keer in de week naar het werk te fietsen. Het is rechtstreeks 22 kilometer, maar ’s morgens maak ik de rit wat langer, zo’n 28 tot 30 kilometer. En verder rij ik alleen of weleens in een groep. Ik rij al een jaartje of zestien, zeventien. Nooit wedstrijden gedaan, toertochten begint weer wat meer te worden. Limburg is wel favoriet, maar bij wie niet? Ik heb al de Klimclassic gedaan, komend weekend Limburgs Mooiste. En volgend jaar weer naar Den Helder.’

Terug

Deel het met uw vrienden!