Nieuws

Het is zondagmorgen 6 juni, de dag is net één uur oud. In het licht van de straatlantaarns zetten twee wielrenners zich in beweging. Een gebruikelijk tijdstip om een rondje te gaan wielrennen is het niet. Maar 's-Gravenzanders Sem Vermeer en Tom van der Wel zijn ook niet van plan om een gewoon rondje te gaan trainen. Het doel vandaag: een tocht langs de grenzen van de provincie Zuid-Holland. Op de kop af 440 kilometer, die de twee collega’s - bij Van Geest Potplanten - met een keurig gemiddelde van 30,4 om half zes ’s middags afronden.

Sem (links) en Tom tijdens de Ronde van Zuid-Holland XL.

De eerste kilometers - richting Noordwijk - zijn bekend terrein, maar niet in het pikkedonker. Sem: ‘We hebben licht meegenomen. Het eerste stuk richting Noordwijk kom je veel konijnen en vossen tegen, maar ook herten. ’s Nachts lopen die gewoon op het fietspad. Je hebt geen idee wat die beesten gaan doen. Eén keer hebben we keihard in de remmen moeten knijpen.’

De eerste plaspauze, bij Noordwijk.

Tom: ‘Ik zie sowieso niet veel in het donker, dus Sem reed voorop met de lamp aan. Je moest voorzichtig zijn. Ik vond het niks, het was in de duinen helemaal donker. Pas om half vijf hebben we de lamp uitgedaan. En het was koud. Het leek wel of je niet warm werd. Pas om negen uur kwam het zonnetje door en werd het een beetje behaaglijk.’

Noodweer op zaterdag

Toch is het beter weer dan de oorspronkelijke D-day. Sem (25): ‘We zouden eerst op zaterdag gaan fietsen. Dat is toch een wat meer relaxte dag. Maar er was noodweer aangegeven. Het is hier meegevallen, het was wel minder weer en we hadden ons al voorgenomen dat we niet in de regen zouden gaan fietsen. Daarom is het zondag geworden, het was lekker weer en dat gaf ook weer extra moraal.’

Want de herinnering aan een verzopen tocht rond het IJsselmeer is reden genoeg voor een dagje uitstel. Tom (54): ‘Precies een jaar geleden hebben we hiervandaan met z’n tweeën een rondje IJsselmeer gedaan. We hebben het gered, maar het was zúlk slecht weer. Buienradar had aangegeven dat het ging opknappen en de wind zou draaien. Maar het was 395 kilometer afzien. Regen, hagel, onweer en windhozen langs het IJsselmeer. En koud! Ik geloof dat ik zelfs onderkoeld ben geraakt, ik was twee dagen van de wereld.’

'Opa' Tom met kleindochter Michelle.

Styrkeprøven in Noorwegen

Monstertochten blijken toch al ‘een soort hobby’ van Tom, op z'n 54ste al opa. ‘Ik heb al eens de Ronde van Twaalf gereden, 436 kilometer. Dan begin je in Nijmegen en tik je alle provincies een keer aan. En dit jaar zou ik meedoen met de Styrkeprøven, een fietstocht in Noorwegen van Trondheim naar Oslo, 543 kilometer en 4500 hoogtemeters. Door corona ging het niet door, maar volgend jaar doe ik zeker mee.’ 

440 kilometer

Het is Sem die op het idee komt om langs de grenzen van de eigen provincie te gaan fietsen op één dag. ‘Nee, dat de afstand 440 kilometer zou zijn had in eerste instantie ook niet verwacht. Ik was aan het tekenen geweest op Google Maps en Strava. Je kunt de provinciegrens niet helemaal volgen, die loopt door weilanden en door water. Tom wilde per se zijn langste afstand ooit verbeteren, die 436 kilometer. Zo kwamen we op 440 uit. Het rondje hebben we in de fietscomputer gezet en we hebben een externe batterij meegenomen, want de rit paste er niet helemaal op.’

Sem tijdens een meerdaagse tocht vorig jaar naar Frankrijk, hier op de Muur van Geraardsbergen.

Suikerdipje

Vóór de start op zondag om één uur ’s nachts wordt er kort nog een dutje gedaan. Nog geen vier uurtjes voor Sem (‘ik werd om kwart over elf al wakker vanwege de zenuwen en het enthousiasme’), iets meer voor Tom. Onderweg gaat het niet helemaal volgens planning. Sem: ‘Ik had het al bij Schoonhoven moeilijk doordat ik een foutje met het eten had gemaakt. Daar had ik even een suikerdipje. En bij Oude Tonge hadden we er 300 kilometer op zitten en we moesten er nog 150. Op de Brouwersdam had ik er even geen zin meer in. Daar ging ik ook nog onderuit doordat er hooi op de weg lag. Toen was ik even niet gezellig, nee. Knie en elleboog geschaafd, maar gelukkig waren mijn fiets en mijn kleding nog heel.’ 

Tom: 'Die Venge rijdt als een trein. En als een fiets lekker rijdt, ga je gekke dingen doen.'

Ook andere fietsproblemen blijven uit voor de Merida Reacto 5000 van Sem en de Specialized Venge van Tom, die twee dagen ervoor bij VS Cycling nog van nieuwe banden is voorzien. (‘Pirelli’s? Nee, we wilden liever geen klapbanden!’)

‘We lijken wel gek!’

De voorraad eten en gelletjes gaat er onderweg in rap tempo doorheen. ‘We hadden de pech dat eettentjes pas om twaalf uur ’s middags open gingen. Pas in Oude Tonge kwamen we een terras tegen waar we iets konden eten, om half één ’s middags. Toen zeiden we wel tegen elkaar: we lijken wel gek wat we aan het doen zijn! We kregen daar ook nog wind tegen. Maar je kunt ook niet zeggen: we gaan stoppen’, zegt Tom, bij Van Geest Potplanten verantwoordelijk voor de verkoop. Sem, collega en teeltman: ‘Op het werk gaat het nogal eens over het fietsen. Deze week krijgen we toevallig nieuwe tenues van Van Geest Potplanten. We hebben allebei onze eigen vriendengroep om mee te fietsen. Op zaterdag fietsen we nog weleens samen als we allebei geen ander ritje hebben.’

Teeltman is Sem ook onderweg. Hier tijdens een gietbeurtje voor de zonnebloemen in Frankrijk.

Jonge hond

Na ruim 400 kilometer komen de twee met een keurige 30,4 als gemiddelde thuis. Tom, lachend: ‘Ja dat krijg je als je met zo’n jonge hond gaat fietsen. Ik zei nog: je kan beter wat langzamer rijden zodat je het volhoudt dan dat je je helemaal leeg trapt. Ik volg wel, ik ga niet zeggen: Sem, je rijdt te hard. Want dan denkt hij weer: die ouwe vent kan het niet bijhouden.’

Sem: ‘We hadden wel allebei een hartslagmeter om, zodat we niet te gek zouden doen. Maar er zit toch de training in van de afgelopen jaren, je hebt nou eenmaal een bepaald niveau. Ik schrok er zelf ook wel van, van die 30,4. En je wilt ook weer niet te laat thuis komen, dus je houdt het tempo erin. Onderweg rijd je meestal achter elkaar om zoveel mogelijk profijt van het zoggie te hebben. Af en toe zijn we gestopt voor een plas en om even tegen elkaar te klagen. Vijf minuten, af en toe tien. Het was niet m’n gezelligste ritje ooit.’

De 'Tour de France' van Sem in 2020, een fietstocht naar Parijs met (van links naar rechts) Guido Hamminga, Marijn Vollebregt, Sem en Lars van den Burg.

Om half acht slapen

Eenmaal thuis is het energiepeil ver te zoeken. Sem: ‘Ik ben onder de douche gegaan om die schaafwonden schoon te spoelen en ik geloof dat ik om half acht ’s avonds alweer sliep. Vanmorgen om zes uur ging de wekker. Hoe het gaat? Ach, het gaat wel weer.’ En hoe is het met ‘ouwe vent’ Tom? ‘Ik denk dat ik om acht uur ’s avonds lag. Je hebt toch een nachie overgeslagen. Onderweg heb ik wel een zere kont gehad, maar als je afstapt is de meeste pijn weer geleden. Ik heb wel last van mijn schouders en handen. Ik denk dat ik zelfs een blaar op een van m’n voeten heb.’

Terug

Deel het met uw vrienden!